Home » Archives for 01/01/13

ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: «ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ»

9:06:00 μ.μ.

•

ΩΦΕΛΙΜΑ

Πολύ καλή, σύντομη και περιεκτική ομιλία σε ένα κρίσιμο θέμα, ειδικά στην εποχή μας:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΕΙΧΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ Η ΠΑΝΑΓΙΑ;

4:00:00 μ.μ.

•

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Παρότι δεν συμφωνούμε σε όλα όσα αναφέρει το ακόλουθο άρθρο, ούτε - όπως έχουμε ξαναγράψει - θεωρούμε σωστή την προσπάθεια να δοθεί κάποια εθνικότητα στον ίδιο τον Θεό, εντούτοις το παραθέτουμε ως χρήσιμο για την σφαιρική ενημέρωση όλων:

ΕνΩΧ 31 Δεκεμβρίου 2012

Θεός ἀεὶ παρών!

Ἰησοῦς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ μονογενής, ὁ Σωτήρ καὶ τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου, ὁ μοναδικός Χριστός, ὁ μοναδικός Μεσσίας.

Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένει μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτὸ· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται. Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς· ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς. (Ἰω. 14:15-18)

Ἐγὼ ὁ ὤν ἐν τῷ Ἄλφᾳ καὶ ἄλφων ἐν τῷ Ὠμέγᾳ, ὁ ποικιλωνύμως διαλεγόμενος ἐν ταῖς προφητείαις, ὁ μάρτυς Παναγίου Ἰωάννου ὁ φέρων τὸν Λόγον ἐν ᾯ Χριστός ἐν Θείῳ Πνεύματι Ἀληθείας.

Ὅν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς, τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα. (Ἰω. 3:34)

Λόγος Ἐν ᾯ Χριστός, Ἄτη Κυρίου καὶ Γνῶσις Δωρεάν· ὅτι ἄνευ Γνώσεως Ἀληθείας δοῦλοὶ ἐστε εὐήθεις τῷ σατανᾷ, ἡ δὲ Γνῶσις τῆς Ἀληθείας κτωμένη καὶ χρωμένη ἐν εὐσεβείᾳ δύναται ἐλευθερῶσαι ὑμᾶς.

Ἐὰν οὖν ὁ υἱός ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε. (Ἰω. 8:36)

Ἐκ τοῦ Κεφαλαίου 5 τοῦ 3^ου Μέρους τῆς Ἱστορίας τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος παραθέτω ἐν συνεχείᾳ τὴν ἀναφοράν εἰς τὴν Ἑλληνικότητα τῆς καταγωγῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΙΙ. Ἡ Ἑλληνικότης τῆς καταγωγῆς τῆς Παναγίας Μαρίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τὸ θέμα τῆς ὑπάρξεως Ἑλληνισμοῦ σὲ ὅλον τὸν Κόσμο, κυρίως ὅμως στὴν περιοχή γύρω ἀπὸ τὴν Μεσόγειο Θάλασσα, εἶναι ἕνα θέμα ποὺ ἐνῷ εἶναι σχεδόν ὀφθαλμοφανές, ἐν τούτοις οἱ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ τὸ ἀμφισβητοῦν καὶ τὸ νοθεύουν, μὲ μίαν ἀξιοθαύμαστη ἐπιμονή καὶ σταθερότητα, καὶ μὲ μίαν πολυποίκιλτη χρήση τοῦ ψέμματος.

Ἡ νοθεία ἔγκειται στὸ νὰ ἰσχυρίζονται (πάντοτε «ἐπιστημονικά», ἄλλοτε μὲ τὴν «ἐπιστημονικὴ» τους γνώση ἤ γνώμη καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν «ἐπιστημονικώτερη» «ἔλλειψη <=ἐξαφάνιση ἤ σκόπιμη ἀπόκρυψη> ἐπαρκῶν στοιχείων ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν») ὅτι τὸ ἀρχικὸ ἀλφάβητο δὲν ἦταν Ἑλληνικό, ὅτι πολλά ἀρχαῖα μνημεῖα δὲν εἶναι Ἑλληνικά, π.χ. τὸ Στόουνχετζ δὲν εἶναι ὁ ναός τοῦ Ἀπόλλωνος ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἡσίοδος ὅτι κατέβαινε ἡ σελήνη στὴ γῆ, ὅτι πολλοὶ ἀρχαῖοι Ἑλληνικοὶ λαοί δὲν ἦσαν Ἕλληνες, ὅτι ὁ πρῶτος ποὺ πῆγε στὸν «Νέο Κόσμο» ἦταν ὁ Κολόμβος στὴν «Ἀμερική» καὶ ὄχι οἱ Ἕλληνες στὴν «Ἀπειρασία», ὅτι τὸ Λατινικό δὲν ἦταν Ἑλληνικὸ ἀλφάβητο καὶ οἱ Τρῷες καὶ οἱ Λατῖνοι δὲν ἦσαν Ἕλληνες, ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τοὺς Ἀρχαίους, καὶ πολλὰ ἄλλα ἀναλόγως βαρβαρικά, εὐτράπελα καὶ ἑρπετώδη.

Κατάφεραν μάλιστα μὲσα ἀπὸ τὶς Στοές καὶ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες ποὺ διοικοῦν τὴν Ἑλλάδα, νὰ κρατήσουν τὴν ὅποια γνώση σὲ καταστολή, διώκοντες καὶ ἀφανίζοντες τὴν σωστὴ πληροφόρηση καὶ τοὺς φορεῖς της, καὶ προβάλλοντας μὲσα ἀπὸ τὴν ἐλεγχόμενη «Παιδεία» καὶ τὰ ΜΜΕ, τὰ ψέμματὰ τους ὡς «ἐπιστημονικὴ» ἀλήθεια, ἔτσι ποὺ ἔχουν καταφέρει καὶ τοὺς περισσότερους Ἕλληνες νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ Ἱστορία ἀντιστοιχεῖ πράγματι σὲ αὐτὴ τὴ ἀνιστόρητη βεβήλωση καὶ σ’ αὐτὲς τὶς ἱστορικὲς ἀνακρίβειες.

Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Παλαιστίνης, ὅπως καὶ γιὰ τὴν Παναγία Μαρία καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Μία ἁπλῆ ματιά στὸν χάρτη τῆς περιοχῆς καθιστᾷ προφανές τὸ γεγονός ὅτι οἱ πλεῖστες τῶν ἐπαρχιῶν καὶ τῶν πόλεων κατοικοῦντο ἀπὸ Ἕλληνες, εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ συνεπῶς οἱ πλεῖστοι τῶν κατοίκων, ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν ἦσαν Ἕλληνες, ὡμίλουν τὴν Ἑλληνική. Ἐπαρχίες: Φοινίκη, Τραχωνίτης, Γαλιλαία, Δεκάπολις, Σαμάρεια, Ἰουδαία, Περαία, Ἰδουμαία. Πόλεις: Σιδών, Τῦρος, Καισάρεια, Φίλιπποι, Πτολεμαΐς, Τιβεριάς, Σκυθόπολις, Ἀντίπατρις, Ἀριμάθεια, Ἄζωτος, Γάζα, Ἰεριχώ, Ἡρώδειον, Μάχαιρος, Φιλαδέλφεια.

«Τὸ Οὖδας» σημαίνει στὴν Ὁμηρικὴ Ἑλληνική «τὸ ἔδαφος», καὶ Οὐδαῖος–α–ον εἶναι ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἤ ὁ ὑπὸ τὴν γῆν. Μὲ τὴν τοπικὴ προφορά, ἡ λέξις «Ἰουδαῖος» στὴν ἀρχή ἐσήμαινε τὸν ἰθαγενῆ, τὸν αὐτόχθονα (ἤ καὶ τὸν ὑποχθόνιο, ὁ νοῶν νοείτω), στὴν συνέχεια ἀπέκτησε διάσταση ἐθνικῆς ταυτότητας. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ τότε πολεμοῦσαν μὲ τοὺς ἄλλους λαούς ἐκεῖ, καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροί τους ἦσαν οἱ Φιλισταῖοι, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται πάνω ἀπὸ 250 φορές στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ πολεμοῦν ἐναντίον τους.

Στὴν περιοχή τῆς Γαλιλαίας (Γᾶ+λιλαία, Γῆ–ἐπιθυμητή, «λιλαίομαι»=ἐπιθυμῶ) κατοικοῦσαν Φιλισταῖοι ἤ Φιλιστῖνοι, λαός ἐξ ὁρισμοῦ ναυτικὸς (< Φίλοι τῶν Ἱστίων), Ἕλληνες καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν Κρήτη, πρόγονοι τῶν σημερινῶν Παλαιστινίων. Ἡ Ναζαρέτ ἤ Ναζωραία (στὴν τοπικὴ διάλεκτο Νᾶς, ἡ Ναῦς, τὸ πλοῖο, καὶ τὸ «Σ» μεταξὺ δύο φωνηέντων –κυρίως πρὸ δασείας- ἐτρέπετο εἰς «Ζ») ἦταν μὶα πόλη Φιλισταίων τῆς Γαλιλαίας. Οἱ περισσότεροι Φιλισταῖοι ἡττήθηκαν στοὺς πολέμους μὲ τοὺς Ἰουδαίους καὶ προσηλυτίστηκαν ἀπὸ αὐτούς, δηλαδὴ ὑποχρεώθηκαν νὰ ἁσπασθοῦν τὴν θρησκεία τους, φέροντες ὅμως τὴν Ἑλληνικὴ παιδεία, νοοτροπία καὶ εὐσέβεια.

Ἡ λέξη «Μύρα» σημαίνει στὴν Ὁμηρικὴ Ἑλληνική (ἁλ–μύρα, πλημ–μύρα< πλέον μύρα) «Θάλασσα». Τὸ Ὕψιλον πολλὲς φορές ἄλλαζε στὴν Δωρικὴ/Αἰολικὴ διάλεκτο σὲ Ἄλφα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν οἱ Λατῖνοι (Αἰολεῖς) τὸ ἔλεγαν Μάρα (καὶ τελικά Μάρε). Τὸ ἐπίθετο «μυρία» ἤ «μαρία» τὸ ὁποῖο σήμαινε τὴν θαλασσινή, ἔγινε στὴν περιοχή ἐκείνη κύριο ὄνομα: Μαρία.

Ἡ ἰατρική καὶ ἡ ἴασις, εἶχαν παραγάγει τὸ κύριο ὄνομα «Ἰάσων» καὶ «Ἰασώ». Συνήθης εἶναι ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἄλφα σὲ Ἦτα (καὶ ἀντιστρόφως) ἀπὸ διάλεκτο σὲ διάλεκτο, εὐνόητη δὲ ὅταν διαβάζουμε στὸν Ἱπποκράτη περὶ Ἰητρικῆς καὶ πληροφορούμαστε γιὰ τὴν Ἰήσιον Ἀρχήν (ἀρχή τῆς θεραπείας). Τὸ κύριον ὄνομα «Ἰάσων» ἐμφανίζεται στὴν διάλεκτο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ὡς «Ἰησοῦς», καὶ σημαίνει «Θεραπευτής»:

Τυφλοί ἀναβλέπουσι καὶ χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καὶ κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καὶ πτωχοί εὐαγγελίζονται· καὶ μακάριὸς ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί. (Ματθ.11:5,6)

Ἡ Ἑλληνικότης τῆς Γαλιλαίας, τῆς Ναζωραίας, τοῦ λαοῦ τῆς περιοχῆς καὶ, βεβαίως, τῆς Παναγίας Μαρίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, κρατεῖται κρυμμένη ἐδῶ καὶ δύο χιλιετίες («Ἄβατον») ἀπὸ τὶς Στοές ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν Πλοῦτο τῶν «ἀρχόντων», διότι ἐὰν ἀποκαλύπτοταν θὰ ἀποτελοῦσε ἐμπόδιο στὰ σχέδιὰ τους γιὰ ἀποδυνάμωση καὶ ἀφανισμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ, συνεπῶς, βλάβη τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ὁ Χριστιανισμός, ἐκφράζων τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, τὴν ἐπανάσταση τοῦ Ἀνθρώπου κατὰ τῆς Κακίας τοῦ Πλούτου, τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων στὸν Θεό καὶ ὄχι στὸ χρῆμα, τὴν ἐνδυνάμωση τῶν Πτωχῶν καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς Πενίας, τὴν ἀπὸ τὴν ἐξάλειψη τῆς Πενίας συνεπαγόμενη ἐξάλειψη τῆς Πλουτοκρατίας (μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια, τῆς Κρατούσας ὁμάδας τῶν Ἀπατεώνων καὶ Ἐγκληματιῶν), ὄχι μὲ ὅπλο τὴν Βία –διότι ἡ Βία εἶναι τὸ ἀγαπημένο τους παιχνίδι καὶ ξέρουν πάντοτε νὰ κερδίζουν– ἀλλὰ μὲ τὴν ὑπεροχή τοῦ ὅπλου τῆς Ἀγάπης, ἡ ὁποία τοὺς εἶναι ξένη, ἄγνωστη, ἀκατανόητη («ἐπιστημονικῶς ἀτεκμηρίωτη») καὶ τοὺς εἶναι ἀδύνατον νὰ τὴν χειρισθοῦν κατὰ τὰ συμφέροντὰ τους, ὑπῆρξε ἐξ ἀρχῆς ὁ πραγματικὸς ἀντίπαλος τῶν Ἀπατεώνων Ἐγκληματιῶν ποὺ «ἄρχουν» (=λυμαίνονται) τὸν Κόσμο.

Χιλιάδες Νεκροὶ Χριστιανοί στὰ Κρεματόρια τῶν Στοῶν τοῦ Μαμωνᾶ, ἀντὶ νὰ μειώνουν τὴν δύναμη τῆς διδασκαλίας τοῦ Θεοῦ, ἐνδυνάμωναν καὶ αὔξαναν τοὺς ὑπολοίπους. Γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὸ παιχνίδι, οἱ Ῥωμαϊκὲς Στοές ἔπαψαν τοὺς διωγμούς τῶν Χριστιανῶν, οἱ δὲ Ἑβραϊκὲς Στοές, κυρίως οἱ ἐξ Ἰσπανίας, οἱ ὁποῖες ἐν συνεχείᾳ ἐκυριάρχησαν μὲσα στὴν διοίκηση τοῦ Ῥωμαϊκοῦ κράτους, διέβρωσαν μὲ δικοὺς τους τὴν στελέχωση τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας (ὥριζαν διὰ τοῦ ὄχλου ἐπισκόπους ἀβάπτιστους!), μὲ δικές τους μεθόδους καὶ μὲ δικὰ τους πλαστογραφημένα κείμενα τὴν Χριστιανικὴ διδασκαλία, καὶ ἄρχισαν τὴν συκοφαντικὴ προπαγάνδα καὶ τοὺς διωγμούς ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, καθὼς καὶ τὴν καταστροφή τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν μνημείων μὲ δικοὺς τους προβοκάτορες (παράβαλε τώρα τοὺς καλούμενους «μπαχαλάκηδες», ὀργανωμένη δύναμη τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας ντυμένοι «ἀναρχικοί»).

Κανών Ἕβδομος: Γιὰ νὰ μποροῦν οἱ Στοές ποὺ κυβερνοῦν τὸν Κόσμο νὰ ἐπιβάλλουν τὴν πολιτικὴ τους καὶ νὰ πραγματοποιοῦν τοὺς στόχους τους, πρωταρχικὴ τους ἐπιδίωξη ἦταν ἀνέκαθεν, καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι, ἡ Διάσπαση, ὁ Διχασμός, ἡ Διαίρεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Θεμέλιος λίθος στὴν ἐπιτυχία τοῦ ἐγχειρήματός τους αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἀπόκρυψη (καὶ Νόθευση καὶ Συκοφάντηση) ἀφ’ ἑνὸς τῆς Ταυτίσεως (Φυσικῆς Κληρονομικῆς Συνεχίσεως) τῆς Δελφικῆς Διδασκαλίας μὲ τὴν Χριστιανική, ἀφ’ ἑτέρου τῆς Ἑλληνικῆς Ταυτότητας τῆς Παναγίας Μαρίας καὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εὐλογία Κυρίου ἐπὶ πάντων εὐσεβῶν τῶν ὑποδεχομένων τὸν Λόγον Ἐν ᾯ Χριστός, τὸν τοῦ Υἱοῦ ἐκ τοῦ Πατρός διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐρχόμενον. Εὐλογία καὶ Χάρις Θεοῦ, Ἀσπίς προστασίας αὐτῶν κατὰ παντός ἐναντίου καὶ ἐπιβουλευομένου.

Διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἐπανάστασιν καὶ τῶν Ἑλλήνων τὴν Ἀνάστασιν!

Ἄτη Κυρίου, Καλή Χρονιά, εὐτυχία καὶ χαρά ἐπὶ τοῖς Ἕλλησι καὶ τοῖς εὐσεβέσι, συμφοραί καὶ δυστυχία ἐπὶ τοῖς ἀνθέλλησι καὶ ἀσεβέσι. Πάντες εὐσεβεῖς ἐπὶ τούτῳ ἀφόβως προσεύχεσθε τῷ Θεῷ τῷ Παντοκράτορι· καὶ λέγων τοῦτο ἐννοῶ πνεύματί τε καὶ σώματι καὶ κυριολεκτικῶς.

Εἶπε δὲ αὐτοῖς· Ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. Ἰδού δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδέν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. Πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. (Λουκ. 10:18-20)

Πρὸς Δόξαν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι πανάξιος ὁ ἐσφαγμένος ἀμνός τοῦ Θεοῦ λαβεῖν τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν τιμήν καὶ τὴν δόξαν καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἰσχύν.

Ἀμήν

Ἰάειρος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΝΕΑ ΑΡΧΗ, ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

9:00:00 π.μ.

•

ΩΦΕΛΙΜΑ

Είναι μία χαρά κάθε νέα αρχή. Πρόκειται για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Έναν φωτεινό ήλιο που ανατέλλει με νόημα και ελπίδα. Κάθε νέο ξεκίνημα είναι ένα ευχάριστο άθλημα.

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο νέος χρόνος δημιουργεί απολογισμούς, σκέψεις, σχέδια, προγράμματα, συγκινητικούς ενθουσιασμούς. Χρειάζεται οπωσδήποτε για όλα αυτά υπεύθυνος αγώνας. Η κάθε αρχή μάς ανανεώνει σημαντικά. Λησμονούμε τα παλαιά κι επεκτεινόμαστε στα νέα.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διδάσκει ωραία πως ο χρόνος θα περάσει ευτυχισμένα αν ποιείς ευχάριστα το θείο θέλημα. Αν εργάζεσαι τη δικαιοσύνη, η ημέρα σου θα είναι καλή. Αν αμαρτάνεις, η ημέρα σου θα είναι πονηρή, ταραγμένη και σκοτεινή. Αν πιστεύεις στην αρετή και την εφαρμόζεις, όλος ο χρόνος σου θα πηγαίνει καλά. Αν όμως παραμελείς την αρετή κι εξαρτάσαι από τους αριθμούς των ημερών, θα μείνεις έρημος και φτωχός από όλα τα αγαθά.

Το πρόσφατο παρελθόν που έφυγε πήρε μαζί του πολλά στοιχεία ιερότητος, ωραιότητος, ειρήνης, ησυχίας και χαράς. Εορτάζουμε τι; Την απώλεια της σοφίας, της αρετής και του πραγματικού πλούτου; Εορτάζουμε την είσοδο του νέου χρόνου για να επαναλάβουμε πρόσφατα κακά και να ολοκληρώσουμε καταστροφές; Ο χρόνος που πέρασε είχε θυμό, μίσος, κακία, οίηση και μεγάλη ταραχή. Δυστυχώς η ίδια κατάσταση συνεχίζεται. Επικρατεί το συμφέρον, ο ατομισμός, η κερδοσκοπία και μόνο η προσωπική καλοπέραση.

Οι χριστιανοί έμειναν θεατές απλοί των πικρών γεγονότων, κάποιοι επηρεάστηκαν κιόλας και άλλοι παρασύρθηκαν. Δεν χαμογελάμε πια, δεν λέμε ζεστά καλημέρα, δεν συμπαραστεκόμαστε ειλικρινά. Δεν αφήσαμε την πονηριά, την παραξενιά, την γκρίνια, το κουτσομπολιό, την κατάκριση και την αχόρταγη εγωκεντρικότητά μας. Παρασυρθήκαμε από τη νοσηρή απληστία, τη δαιμονοκίνητη χαιρεκακία και το κλείσιμο στο καβούκι του εγώ μας.

Αν συνεχιστεί ο τρόπος σκέψεως και ζωής του παλιού χρόνου και στον νέο, τότε τι νόημα έχει κάθε είδος εορτής; Αν ο νέος χρόνος είναι ολόιδιος, για να μην πω χειρότερος, τι διαφορά υπάρχει; Τι νέα αρχή θα τεθεί; Μήπως τα γέλια θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε δάκρυα; Μήπως θα πρέπει να ξαναμιλήσουμε σοβαρά για ειλικρινή μετάνοια; Αξίζει να κάνουμε αυτό το πολύτιμο δώρο στον εαυτό μας. Ας αναχωρήσει ο παλιός χρόνος με τις κακίες του ανεπίστρεπτα. Ας είναι ο νέος χρόνος αρχή ουσιαστικής αλλαγής. Ας αποτελέσει σταθμό της πνευματικής μας πορείας. Να αναγεννηθεί ένας νέος εαυτός και να παραμείνει νέος στο πέρασμα των χρόνων.

Δεν γνωρίζουμε καθόλου τι μας κρύβει το νέο έτος. Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός ευλογεί χρόνους και καιρούς. Είναι Αυτός που γεννήθηκε και βαπτίσθηκε ως άνθρωπος. Πειράχθηκε ως άνθρωπος, αλλά νίκησε ως Θεός και μας παρακινεί σε αντίσταση. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, αποκοιμήθηκε, πλήρωσε φόρους, για να πλησιάσει πιο πολύ το πλάσμα του. Τον ονομάζουν Σαμαρείτη, τον θεωρούν δαιμονισμένο, τον πετροβολούν και υπομένει αγέρωχα. Τον πετροβολούν, τον πουλούν, τον τραυματίζουν, τον κακοποιούν, τον ποτίζουν ξίδι, τον σταυρώνουν, τον λογχίζουν και τον θάβουν. Προσεύχεται, δακρύζει, κατεβαίνει στον Άδη, ανίσταται, αναλαμβάνεται στους ουρανούς. Αποτελεί το αιώνιο πρότυπο και για τον καινούργιο χρόνο και για μια νέα αρχή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

12:53:00 π.μ.

•

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου - Καθηγητή

Εισήλθαμε ήδη με τη χάρη του Τριαδικού Θεού στο νέο έτος. Μαζί με τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας για τη νέα χρονιά, γεμίζει αυτές τις ημέρες την ψυχή μας εύλογος προβληματισμός για την έννοια της ροής του χρόνου. Κι’ αυτό διότι ο χρόνος μαζί με τον «δίδυμο αδελφό του τον χώρο», κατά το αείμνηστο Ιουστίνο Πόποβιτς αποτελούν τους δύο βαρείς ζυγούς του ανθρώπου σε όλη την επί γης ζωή του, οι οποίοι του περιορίζουν τον διακαή του πόθο για την απολυτότητα.
Η έννοια του χρόνου είναι μια παμπάλαια μυστηριώδης υπόθεση για τον άνθρωπο. Κανένα άλλο ον δεν έχει την αίσθηση της ροής του χρόνου, πολλώ δε μάλλον δεν έχει την ικανότητα της μέτρησής του, εκτός από τον άνθρωπο, ο οποίος μόνος αυτός προικίσθηκε από το Θεό Δημιουργό με λογική, χάρις στην οποία υπερβαίνει την ενστικτώδη κατάσταση, κοινή σε όλα τα έμβια πλάσματα, και ανάγεται έτσι στη σφαίρα του φιλοσοφικού στοχασμού.

Αυτός, από πολύ παλιά, με βάση την αέναη κινητικότητα και τις μεταβολές του φυσικού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο ζούσε, συνέλαβε την έννοια της χρονικής ροής. Ο χώρος και η κίνηση των υλικών υπάρξεων τον προβλημάτιζαν και γέμιζαν την ψυχή του από θαυμασμό και πολλά ερωτηματικά. Το σπουδαιότερο φαινόμενο, που τον συνέπαιρνε ήταν η εναλλαγή του ημερονυκτίου, το οποίο έγινε η πρωταρχική μέτρηση του χρόνου. Το διάστημα της ημέρας χρονομετρήθηκε επίσης με βάση την κίνηση του ηλίου. Ανάλογα με τη θέση του στο ουράνιο στερέωμα, καθοριζόταν και ο χρόνος της ημέρας. Το σύνολο των ημερονυκτίων και σε σχέση με τον ετήσιο ηλιακό κύκλο καθόρισε το χρονικό έτος.

Η σύλληψη και ο καθορισμός της έννοιας του χρόνου είναι λοιπόν στενά συνυφασμένη με τη θέση και την κίνηση του υλικού περιβάλλοντος κόσμου και έχει επίσης άμεση σχέση και με το ευμετάβλητο της υλικής δημιουργίας. Αυτό το είχε συλλάβει πρώτος ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος (580-490 π.Χ.), ο οποίος είχε συνοψίσει ολόκληρη την σκέψη του για το χρόνο στην παροιμιώδη φράση του «τα πάντα ρει». Ο κόσμος τάχθηκε από το Θεό Δημιουργό του να μην είναι στατικός, αλλά να βρίσκεται σε συνεχή μεταβολή και κίνηση, σε μια αδιάκοπη ροή, η οποία τον οδηγεί στο τελεολογικό του σκοπό.

Ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο μέρος της θείας δημιουργίας. Όπως εκείνη, έτσι και αυτός υπόκειται στην κοσμική ροή, την οποία ο ίδιος ονόμασε χρόνο. Για να μπορεί να εκφράσει καλύτερα αυτή την λεπτή έννοια την ενέταξε μέσα στις μυθολογικές του συμβολικές παραστάσεις. Στους Ινδούς ο χρόνος αναπαριστάται με τον αέναο κυκλικό κοσμικό χορό του καταστροφέα και δημιουργού θεού Σίβα. Στους αρχαίους Αιγυπτίους η θεά του νυκτερινού ουρανού Νουτ κάθε βράδυ κατάπινε τον ήλιο, των χώνευε και σιμά το πρωί ξέρναγε στην ανατολή, αυτή ήταν η αδιάκοπη διαδικασία του χρονικού κύκλου. Οι ινδιάνοι της φυλής Micmac της προκολομβιανής Αμερικής η έννοια του χρόνου είχε μαγικό χαρακτήρα, τον αντιλαμβάνονταν σαν ένα συνεχές παρόν.

Οι αρχαίοι Έλληνες αναπαριστούσαν τον αδυσώπητο χρόνο με τον Τιτάνα Κρόνο (=Χρόνο), ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του, θέλοντας να δηλώσουν τον άτεγκτο νόμο της γέννησης και της φθοράς των όντων. Ο Πυθαγόρας θεωρούσε τον χρόνο ως σφαίρα η οποία περιβάλλει τα πάντα και τίποτε δε μπορούσε να μείνει έξω από τον άτεγκτο χρονικό νόμο. Ο Πλάτων επεκτείνοντας την ηράκλεια φιλοσοφία συνέδεσε την μεταβλητότητα του υλικού κόσμου με το χρόνο (Τίμ.37D). Ο Αριστοτέλης θεώρησε την έννοια του χρόνου ως την κύρια όψη της αέναης κινήσεως των υλικών σωμάτων σε ολόκληρο το σύμπαν. Οι Στωικοί τέλος θεωρούσαν τον χρόνο ως ασώματο ον, ενδιάμεσο της κινήσεως του σύμπαντος (Διογ.Λαέρτ.Ζ΄1,141).

Οι Εβραίοι, έχοντας ως οδηγό την Παλαιά Διαθήκη, πίστευαν πως ο Θεός είναι ο δημιουργός των πάντων, ακόμα και του χρόνου. Αυτός οδηγεί τον κόσμο μέσω της χρονικότητας προς τον σκοπό για τον οποίο τον έπλασε. Ο χρόνος είναι ενταγμένος και αυτός σε αυτή την σκοπιμότητα. Τίποτε δεν υπάρχει έξω από τη θεία πρόνοια και τη θέληση. Χρόνος είναι η πορεία του κόσμου στην τελείωσή του.

Στον Χριστιανισμό ο χρόνος πείρε μια εντελώς διαφορετική θεώρηση. Ενέχει βαθύτατες θεολογικές, ανθρωπολογικές και ηθικές διαστάσεις. Ο χρόνος έχει αρχή και θα έχει τέλος. Αυτό εκφράζεται ξεκάθαρα από την πρώτη και την τελευταία φράση της Αγίας Γραφής. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γεν.1,1) και «ναι έρχομαι ταχύ» (Αποκ.22,20). Ο πρώτος στίχος εκφράζει την γένεση του χρόνου και ο δεύτερος δηλώνει το τέλος του, μαζί με το τέλος της σημερινής μορφής του κόσμου. Αυτή είναι μια από τις θεμελιώδεις θέσεις της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία σε αντίθεση με τις διάφορες πανθεϊστικές πίστεις, οι οποίες δέχονται το αυθύπαρκτο και την αιωνιότητα του κόσμου. Ο λόγος του Θεού τονίζει κατηγορηματικά πως μετά τον τελικό θρίαμβο του Χριστού και τη δεύτερη και ένδοξη παρουσία Του η νοητή ουράνια Ιερουσαλήμ «ου χρείαν (θα) έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή΄ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον … οι πυλώνες αυτής ου μη κλεισθώσιν ημέρας΄ νύξ γαρ ουκ έσται εκεί» (Αποκ.21,23-25). Είναι φανερό πως εφ’ όσον υπάρξει η αναδημιουργία της υλικής κτίσεως και η αφθαρτοποίησή της, θα πάψει να υπάρχει και μεταβολή και άρα θα πάψει να υπάρχει και ο χρονικός συσχετισμός.

Υπάρχει και μια άλλη σημαντική παράμετρος της θεωρήσεως του χρόνου. Αυτός είναι πλέον καθαγιασμένος αφότου ο Θεός Λόγος αποφάσισε να εισέλθει σε αυτόν, να γίνει άνθρωπος και να υποστεί τους χωροχρονικούς περιορισμούς των δημιουργημάτων Του (Ιωάν.1,14). Μετά την Ενανθρώπηση του Θεού ο χρόνος και ο χώρος, τα δύο αυτά βασικά ιδιώματα της υλικής κτίσεως έλαβαν διαφορετικό ρόλο μέσα στην τελεολογική κοσμική προοπτική.

Πριν από τη σάρκωση του Θεού ο χωροχρόνος υπηρετούσε το κακό, το οποίο είχε εισέλθει ως μια αφύσικη κατάσταση στη δημιουργία του Θεού. Το διάβα των αιώνων της προχριστιανικής εποχής ήταν στην ουσία η διαιώνιση του κακού στον κόσμο. Μετά τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο η έννοια του χρόνου εντάχθηκε στο έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Τώρα ο χρόνος υπηρετεί το θείο έργο της σωτηρίας του κόσμου. Υπηρετεί τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο χρόνος δεν είναι απλά μια μηχανιστική πορεία προς το τέλος του κόσμου, αλλά η κάθε χρονική στιγμή είναι πολύτιμη για την σωτήρια ουρανοδρόμο πορεία του ανθρώπου προς το Θεό. Είναι ένας αδιάκοπος «καιρός ευπρόσδεκτος» και συνεχής «ημέρα σωτηρίας» κατά τον απόστολο Παύλο (Β΄Κορ.10,11). Ο χρόνος της επίγειας ζωής μας πρέπει να είναι αξιοποιήσιμος στο έπακρο. Κάθε στιγμή χαμένη μπορεί να αποβεί μοιραία για την μελλοντική μας θέση στην αιωνιότητα. Ο μέγας απόστολος των εθνών σε άλλο λόγιό του μας προτρέπει: «νυν γαρ εγγύτερον η σωτηρία η ότε επιστεύσαμεν, η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν» (Ρωμ.13,11). Ο αιώνιος Θεός θα έλθει ξαφνικά «ως κλέπτης εν νυκτί» (Ματθ.24,43, Α΄Θεσ.5,2,Αποκ.3,3) και αλίμονο σε όποιον βρεθεί να καθεύδει. Έξω από αυτή τη θεώρηση η έννοια του χρόνου είναι χωρίς νόημα, ανώφελη για τον άνθρωπο και ίσως αρκετά ανιαρή. Ο επίγειος βίος μας, ως προετοιμασία για την ατέρμονη αιωνιότητα δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή μας, ορμή και δύναμη να υπερβούμε όλα τα εμπόδια και να πραγματοποιήσουμε τον υψηλό σκοπό μας.

Ο περιορισμένος χώρος της στήλης δε μας επιτρέπει να επεκτείνουμε τον φιλοσοφικό μας στοχασμό για την έννοια του χρόνου, η οποία είναι όντως ανεξάντλητη. Αρκούμαστε να υπενθυμίσουμε την προσωπική υποχρέωση κάθε νοήμονα ανθρώπου να αξιοποιεί θετικά κάθε χρονική στιγμή της επίγειας ζωής του, για την προσωπική και κοινωνική προκοπή. Η πρόοδος και ο πολιτισμός είναι κατακτήσεις και αποτελέσματα μόχθου και πολλής προσπάθειας. Η νέα χρονιά ας είναι για όλους μας μια ακόμα πρόκληση και ευκαιρία να δώσουμε το δικό μας ευγενή αγώνα σε όλους τους τομείς της ζωής μας, ο οποίος θα μας καταξιώσει και θα μας αναδείξει εν τέλει θεοειδείς προσωπικότητες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ