...Κάποτε, τον είχε πλησιάσει αυτός που είχε σκοτώσει τον αδελφό του
εκτελώντας εντολή των Τούρκων. Πίστευε ίσως ότι ο Γέρος του Μοριά δεν
θα τον αναγνώριζε. Ήταν μάλιστα τόσο το θράσος του που φορώντας τον
ολόχρυσο ντουλαμά του θύματος, τόλμησε να του ζητήσει και μια χάρη.
Ο
Κολοκοτρώνης αναστέναξε βαθιά. Άλλος θα όρμαγε πάνω του να τον
σκοτώσει. Αυτός όμως έκανε το αντίθετο. Τον δέχθηκε με την καλοσύνη
και την ταπεινότητα που του υπαγόρευε το μεγαλείο της γενναίας ψυχής
του. Δεν τον εξυπηρέτησε μόνο, αλλά τον κράτησε φιλόξενα και για
βραδινό φαγητό.
Στο ίδιο τραπέζι έκατσε κι η μάνα του. Μόλις αναγνώρισε το
χρυσοκέντητο επενδύτη του δολοφονημένου παιδιού της, ξέσπασε σε
κλάματα. Μέσα στη δικαία της αγανάκτηση τα έβαλε με τον Στρατηγό.
«Πώς βάζεις στο τραπέζι μας το φονιά του αδελφού σου;» του είπε μέσα
από τα αναφιλητά της.
Αμέσως όμως πήρε μια αληθινά Χριστιανική
απάντηση από το στόμα του μεγαλόψυχου γιου της:
«Σώπασε μάνα, εγώ τον
συγχώρεσα και αυτό το τραπέζωμα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον
μακαρίτη τον αδελφό μου!» και μη μπορώντας να κρατηθεί άλλο πια,
ξέσπασε και εκείνος σε κλάματα.
Δημοσίευση σχολίου